Fort Kochi bevalt ons goed. Het plaatsje heeft een geschiedenis van kolonisatie door verschillende Europese landen (waaronder ook Nederland) en hiervan zijn veel sporen terug te vinden. Het maakt dit stadje wat gemoedelijker en toeristen bezoeken deze plek ondermeer vanwege de historie, de tweejaarlijkse kunstexposities en de bijzondere katholieke kerken. In de kerk is het voor ons een onwennig gezicht om traditionele Indiaase mensen een Mariabeeld te zien aanbidden in plaats van een Hindugod.
We hebben voor ons samen een fijne homestay gevonden in een rustige straat en met de allerliefste eigenaren. Een gepensioneerd echtpaar met de westerse naam Daniels, die er alles aan doen om ons een huiselijk gevoel te schenken. We krijgen iedere dag vers fruit en water en vaak een lekkere huisgemaakte Indiase snack. Ook maken ze het voor ons mogelijk om op het platte dak yoga te doen. We doen dit in de vroege ochtend, want vanaf een uur of 8 brandt de zon je al zwetend weg.
Zo’n start van de dag is fijn, want het is een roerige tijd. We hebben allebei in de afgelopen maand zoveel ervaren wat nog verteerd moet worden. Tegelijkertijd willen we elkaars verhaal graag horen én moeten we weer een nieuw ritme samen zien te vinden. We voelen ons hierdoor wat wiebelig en besluiten extra tijd te nemen in Fort Kochi om onze (nieuwe) draai weer te vinden.
Regelmatig gaan we naar de waterkant om op een bankje in de schaduw heerlijk te mijmeren, de grote schepen langs te zien varen en de Indiërs en dolfijnen te zien vissen.
Ook laten we ons masseren op Ayurvedische wijze (met heel veel olie!), Bart gaat naar de kapper (en laat meteen zijn baard meeknippen), we gaan naar de enige Engelstalige film in de bioscoop (die ontzettend slecht blijkt te zijn) en we genieten vooral heel veel van het kruidige, overheerlijke eten van de provincie Kerala! Het is keer op keer weer een genot en tegelijkertijd enorm wennen voor ons systeem omdat we anders en méér eten dan in de ashram.
Het duurt dus ook even voor we toe zijn aan het bepalen van het vervolg van de reis. Enerzijds hebben we behoefte aan de rust en structuur van een ashram en anderzijds lonkt er nog een deel van India om te verkennen. Of toch nog even naar een ander land?
Vanwege het roepieprobleem hoeven we het land niet meer te verlaten. Dit is inmiddels gelukkig bijna opgelost: pinautomaten zijn nu in de regel weer gevuld en we kunnen per dag méér pinnen. Alleen heeft nu de bankpas van Bart het begeven en kunnen we alleen pinnen met de gevoelige bankpas van Maamke. We staan dus nog steeds met samengeknepen billen bij de pinautomaat…
Uiteindelijk besluiten we om de uitnodiging van onze ‘pleegzoon’ Shreyash (zie blogs Ligare en Re-ligare en No problem) aan te nemen en onze reis noordwaarts te vervolgen.
Na bijna twee weken Fort Kochi bij de familie Daniels, voelt het alsof we afscheid nemen van eigen familie. Zorgzaam en allerliefst worden we op de bus naar het vliegveld gezet en hartelijk uitgezwaaid.
We vliegen eerst naar Mumbai (het vroegere Bombay) en na een nacht in deze drukke metropool reizen we per trein verder noordelijk richting Surat in de provincie Gujarat. Op het treinstation worden we warm door Shreyash onthaald die ons dolgraag kennis wil laten maken met zijn familie en zijn land. Hij is zelf ook naar Surat gekomen omdat hij tijdelijk in Baroda (3 uur noordelijk van Surat) woont, waar hij bezig is met een cursus Engels om een studievisum voor Canada te behalen (ter vergelijking: een Maastrichtenaar op kamers in Groningen die even terugreist om ons te onthalen)!
Op het station worden we opgehaald door de stiefvader van Shreyash en met z’n vieren rijden we naar het ouderlijk huis in Vyara, wat nog zo’n 2 uur oostelijk van Surat ligt.
Onderweg stoppen we om heerlijk Gujarati te eten en we verbazen ons dat deze provincie óók weer zijn eigen taal (èn sierlijk schrift) heeft. Er blijken in India wel 50 talen te worden gesproken en geschreven! Bijzonder dus dat het land, met ook nog zoveel verschillende geloofsovertuigingen, zich als eenheid goed staande weet te houden.
In Vyara worden we thuis hartelijk ontvangen door de moeder van Shreyash. We worden behandeld als een koningspaar en voelen ons hieronder wat onwennig, maar blijkbaar ga je hier zo met je gasten om. Gujarat staat bekend om zijn mooie stoffen en zijn moeder en stiefvader willen ons dan ook graag op traditionele wijze een prachtig dungeweven deken geven. De moeder van Shreyash is de hartelijkheid zelve en als ze lacht zien we waar Shreyash zijn mooie lach van heeft. Shreyash noemt ons al een tijdje gekscherend mom en dad en het is erg grappig als zijn moeder ons ook zo noemt, ze is duidelijk blij met ons ‘pleegouderschap’.
De familie heeft een plan bedacht voor onze logies en diezelfde avond nog gaan we met Shreyash en zijn ouders op weg. Tijdens een tussenstop bij een hotspring annex tempel worden we opgemerkt door een journalist van de plaatselijke krant. En ja hoor, of we gezamenlijk op de foto willen voor een artikel: ‘Buitenlanders bezoeken tempel’. We realiseren ons, dat we nu wel heel ver weg zijn van de toeristische route.
Uiteindelijk komen we aan bij de ashram in Anawal, inmiddels al laat op de avond. Het blijkt een ashram te zijn voor Indiërs, maar de stiefvader van Shreyash heeft geregeld dat we hier kunnen blijven overnachten. Moe maar voldaan nemen we afscheid van moeder en stiefvader die weer terug rijden naar hun huis in Vyara. Shreyash zal nog een dag met ons doorbrengen, dus voor hem is ook een kamer geregeld.
De gedachte achter de keuze voor deze plek is heel lief maar blijkt in de praktijk een flinke tegenvaller. De kamers zijn ronduit ranzig en om je handen te wassen moet je naar het balkon vol met duivenpoep. Daarbij is het hele terrein volbetegeld en staat er weliswaar een tempel, maar dan houdt het wel op met de spiritualiteit. Als we yoga of meditatie willen doen, kunnen we in de kelder terecht, maar die moet dan nog wel eerst schoongemaakt worden. Om te eten moeten we naar een oud, onverzorgd, stalletje buiten de ashram-muren waar beperkt wat eten bij elkaar te schrapen valt.
We zijn het er de volgende ochtend alledrie over eens dat dit geen plek is waar wij graag een paar dagen vrij en onbekommerd verblijven. De ene ashram is duidelijk de andere niet!
We willen onze gastgevers op hun enige vrije dag in de week (!) niet tot last zijn en maken plannen om zelf verder te reizen. Daar mag echter geen sprake van zijn! Shreyash zet plan B direct in werking en twee uur later worden we alledrie opgehaald door de stiefvader van Shreyash. We rijden diezelfde middag vier uur lang over een slingerende weg dwars door een herfstachtig heuvellandschap (dor vanwege het droge winterseizoen) naar Saputara, een zogenaamde hillstation in het zuidoosten van Gujarat. Het is een dorpje waar vooral mensen uit de omliggende steden weekend of vakantie komen vieren.
In Saputara heeft de moeder van Shreyash een kamer voor ons geboekt in een lodge op een heuvel met uitzicht over de vallei. De locatie is groen en rustig en de temperatuur is er net iets aangenamer (30 graden versus de 35+ graden van de afgelopen weken!).
Hier nemen we afscheid van Shreyash en zijn stiefvader. Shreyash moet deze nacht nog helemaal terug naar zijn huis in Baroda om de volgende ochtend weer naar school te gaan.
De lodge blijkt een ideale plek om ons nieuwe ritme door te zetten.
Het uitzicht over het heiige heuvelgebied is geweldig, de tuinen zijn hier bloemrijk en goed verzorgd en het zwembadwater is lekker fris. Het dorpje is al gauw verkend en blinkt uit in eenvoud. De vele eetkraampjes serveren allemaal hetzelfde eten, de kleine winkeltjes verkopen allemaal rozijnen, ijsjes en souveniers én er zijn slechts drie soorten fruit te krijgen. Dit is het fruit wat nu in de omgeving groeit, dus daar doe je het mee.
Eenvoudig vertier is er ook: veel schommels her en der, waterfietsen én als highlight een heuse kabelbaan over de vallei. ’s Avonds verzamelen zich hier de Indiërs om foto’s te maken van de zonsondergang (en selfies met die twee rondlopende Europese attracties).
We gaan helemaal mee in dit Indian-style vermaak en proberen alles uit! Het eenvoudige leven in deze uithoek van Gujarat doet ons goed en we voelen dat we onze eigen draai en elkaar weer gevonden hebben!
Lieve Maam,
Via via hoorde ik dat jullie op reis zijn en lees ik jullie blog! Wie reist kan veel verhalen… ga zo door want jullie schrijven mooie blogs en vanuit het kleine Nederland reis ik graag met jullie mee.
Ik wens jullie dan ook alle goeds toe de komende maanden. Safe travels!
xx Hanneke
Leuk om te lezen. Geniet weer van deze mooie tijd samen :)
Werkelijk een feest om opnieuw zo’n interessant en lang verhaal van jullie te krijgen. India is inderdaad immens groot en wat een diversiteit!
En indrukwekkend, dat vertrouwen dat jullie van deze mensen krijgen en andersom ook!.
Opnieuw weer bedankt voor dit heerlijke verslag.
Dikke kus (in die warmte, sorry!)
Ria Frans
Heel mooi om te lezen hoe jullie leven daar haast zichzelf “(in)vult”, zonder aanvankelijk plan. En dan toch zonder plan toch ergens uit komen en ‘zijn’. Iemand zei me ooit: Life is what happens… En jullie kennen de rest.
Geniet, geniet,
En als er niets te genieten valt (zoals in die ashram),
Geniet dan gewoon niet :-) :-)
Xxxx
Liefs uit Neyyardam ashram: waar ik
Bart’s aanwezigheid nog voel hangen! We vertrekken as vrijdag naar Mararikam een Klein vissersplaatsje aan de kust onder Kochin. All Well. Lots of love Noor
Het is fantastisch om jullie te volgen en zoals jullie ontvangen worden overal uitzondering op de regel lees alles aandachtig en herlees want het is de moeite waard het verhaal is mooi geschreven en geniet er van daarna vertel ik het aan Tineke dus genieten , En ook de leuke foto’s erbij maken het kompleet Als je daar zo leeft zijn jullie dan ook nog met de rest van de wereld bezig , krant lezen , stemmen in Nederland ,straks . Hou jullie bezig met wat er nu om je heen gebeurd en we gaan straks de volgende blog te gemoed , veel plezier van alles Groet Johan en Tineke
Prachtig, welke ervaringen jullie nu weer hebben meegemaakt.
Wat een lieve mensen zijn er in India, met ook nog heerlijke verwennerijen.
Daar kunnen we nog wat leren over gastvrijheid en verantwoordelijk voelen voor je gasten.
Geweldig om dit samen te delen en hoe jullie het steeds weer zo mooi oplossen.
Het was weer genieten van grappige foto’s en een boeiend reisverslag.
Dank voor jullie verhaal , blijf genieten en inventief tijdena deze prachtige reis.
Liefs uit Helvoirt.
Leuk hoor. Maar kom nou maar weer terug. X
Jullie proberen inderdaad alles uit en maken er echt een avontuur van!
Man dat moet je ook allemaal maar kunnen. Knap hoe jullie dit samen doen, echt een unieke ervaring.
Blijf genieten! xxx