Ons volgende WorkAway-adres ligt een flink eind verderop in zuidelijk Frankrijk en met de caravan zijn dat nogal wat etappes. We willen via Italië reizen en hebben de tijd om op een aantal plekken wat langer te verblijven en niet alleen vanuit de auto de diverse landschappen te bewonderen. Om in Italië te komen nemen we de weg dwars door Slovenië. Dit blijkt een prachtig bergachtig en groen bebost land waar we vlak bij de grens met Italië op een kleine camping overnachten. Het weer is echter wat regenachtig en aan de Italiaanse kust lonkt de zon dus nemen we de volgende ochtend alweer afscheid van Slovenië en zetten we koers naar Venetië.
Op het schiereiland Punta Sabbioni vinden we een heerlijke boerencamping op een rustige plek vlak aan zee. De campingeigenaren verbouwen hier groente en fruit en hun eerste aardbeien van het seizoen zijn, half mei, nét in de verkoop. De eerste dagen laten we Venetië nog even links liggen en genieten we volop van de rust en het prachtige weer. Het is zonnig en warm met in de verte grote wolkenformaties waar je ‘s avonds de bliksem flink in tekeer ziet gaan. Het onweer lijkt op afstand te blijven, maar dan worden we midden in de nacht wakker geschud door een enorme donderklap die recht boven ons af lijkt te zijn gegaan. Door de dunne wandjes van de caravan lijkt het wel de hardste donderklap ooit. We zitten rechtop in bed en tellen de seconden tussen de volgende flitsen en knallen. De bui lijkt weg te trekken maar voor de zekerheid sluiten we de electra maar af. De volgende ochtend is alleen een grote plas water op de voortent nog getuige van het spookweer en delen we deze ervaring met de weinige andere campinggasten. Overdag blijft het weer fantastisch en gaan we dagelijks uitwaaien op het strand. We maken in de buurt nog een heerlijke fietstocht door moerasachtig, vogelrijk gebied en geheel opgefrist zijn we klaar voor een bezoek aan Venetië.
Op loopafstand van de camping vertrekt een veerboot naar het San Marco plein. In Italië is het officieel verplicht om je hond in het openbaar vervoer een muilkorf te laten dragen. Het is ontzettend sneu om je hond dit aan te doen, maar hij kan in elk geval mee reizen. Zodra we van de boot stappen doen we de muilkorf weer af en hebben we weer een blije hond. We nemen in de loop van de dag zo nog een paar veerboten en het blijkt vooral afhankelijk van de veermannen en het aantal passagiers of we Billy de snuit moeten snoeren.
Het San Marco plein is mooi maar overvol met toeristen en scholieren, dus we verlaten het al gauw om te struinen in de vele steegjes erachter. We proeven vooral de sfeer, want met een hond kun je geen musea of kerken bezoeken. De prachtige doorkijkjes vanaf de vele bruggen, de gondoliers en de souvenirwinkeltjes maken deze stad een ware toeristische trekpleister. Het is echt heel bijzonder hoe deze stad zo midden op het water lijkt te zijn gebouwd. Er is vrijwel geen grasspriet of boom te bekennen tussen al het steen, wat het wellicht ook een toevluchtsoord maakt voor hooikoortspatienten zoals wij (tenzij je meer allergisch bent voor de dagelijkse stroom toeristen). Het zalige weer doet het Italiaanse ijs nóg beter smaken en als we een restaurant met een klein binnenplaatsje tegenkomen is het uiteraard tijd voor een ander authentiek gerecht: pizza! Billy vindt naast de tafel zowaar een halve vierkante meter tuin en is overduidelijk blij dat hij, na alle straatstenen, even op echte grond kan uithijgen. Wij genieten hier van de door ons bekroonde beste pizza van heel de wereld!
De eigenaresse van de camping had ons getipt over een klein eilandje in de buurt van Venetië dat ook met de veerboot te bereiken is: Burano (niet te verwarren met het naastgelegen Murano van het Venetiaanse glas). Als we hier na wat veerboot-hoppen aankomen belanden we vanuit de drukte van de stad middenin de rust van een pittoresque dorpje. Overal kleine gekleurde huisjes, kanalen met bruggetjes en als extra Italiaans kenmerk een scheve kerktoren.
Ons is nu wel duidelijk geworden dat er niet zoiets bestaat als een Venetië van het Noorden: Amsterdam, Hamburg en Stockholm hebben allemaal wel iets van Venetië maar te weinig om te kunnen vergelijken. Venetië is in heel veel opzichten een unieke belevenis.
We zouden ons bij Venetië nog veel langer kunnen amuseren, maar pakken na een week de boel weer in. Weg van de snelweg kiezen we de meer landelijke routes en rijden naar een heel ander Italië, dat van het Gardameer. Dit is het Italië met de rotsachtige heuvels, cypressen en uiteraard het meer dat menig toerist hiernaar toe trekt. Op de grote camping is het nu al druk en met de caravan op één van de laatste vier kleine plaatsen voelen we ons als sardientjes in een krap blikje. We duiken nog even het koude, zoete, water in als een welkome opfrisser, maar het is helder dat deze camping geen plek is om lang te verblijven.
De volgende dag reizen we door richting West-Italië om ter hoogte van Genua een natuurcamping te zoeken. We zijn vroeg vertrokken en maken goede vorderingen tot we in Piacenza op een wegversperring stuiten. Het blijkt dat de Giro d’Italia hier vandaag langsfietst en we moeten een uur wachten tot de gehele karavaan is gepasseerd. Vervolgens blijkt onze route de volgende 50 kilometer over hetzelfde parcours te gaan als de renners en tegen de tijd dat wij ‘finishen’ hebben we al redelijk wat extra vertraging opgelopen. Onze weg leidt vervolgens over zulke slecht geasfalteerde en bochtige wegen dat we al eerder op zoek moeten naar een camping. We stuiten op één van de weinige naturistencampings van Italië. Tsja, en omdat Bart ook wel eens zou willen ervaren hoe het is om in adamskostuum de afwas te doen (zie blog Hotel de Blotel) besluiten we om hier open en bloot in te gaan. Het blijkt een mooie, beschut gelegen camping middenin een bosrijk natuurgebied en het zwembadwater is heerlijk. Het geheel is echter nog in opbouw voor het komende hoogseizoen en als na de zonnige ochtend de regen zich aankondigt en de afwas fluitend is gedaan, trekken we die middag alsnog verder.
De Italiaanse Rivièra is dichtbij en de zon schijnt er volop. De zee kleurt schitterend aquamarijn en we cruisen over de kronkelige kustweg door de vele, tegen de berg op gebouwde, dorpjes met hun wit gepleisterde huizen en oranje daken. De camping die we uit hebben gezocht ligt in een kustplaatsje vlakbij de grens met Frankrijk. Als we de camping oprijden blijkt de realiteit minder rooskleurig dan de advertentie doet geloven: kleine kaalgesleten veldjes, afgebakend met houten hekken die de rioollucht van het naastgelegen bedrijf helaas niet tegenhoudt. We worden heel hartelijk ontvangen maar langer dan een nacht zullen we hier niet blijven…
Via bergweggetjes rijden we de volgende ochtend Italië uit en het voelt alsof we door de achteringang Frankrijk binnen rijden. Dit gevoel wordt helemaal versterkt als we een paar kilometer na de grens staande worden gehouden door de gendarmerie. Het is niet duidelijk wat ze zoeken maar in onze kofferbak en de caravan vinden ze het, na een paar korte blikken, in elk geval niet. De weg gaat slingerend verder en na vele, vele haarspeldbochten waarbij de auto zich krachtig staande houdt, komen we aan in Sclos de Contes: een bergdorpje in de Alpes-Maritimes.
Hier heerst een weldadige rust en voldaan zetten we de caravan neer op een schaduwrijk plekje voor we een duik nemen in het verlaten zwembad. Het is een fijne camping in een omgeving vol diverse bomen en kleurrijke bloemen, waar we na al die reisdagen graag even verblijven.
We zitten vlakbij Monaco en na een paar dagen op de camping lijkt ons een bezoek aan dat stadstaatje wel een leuk uitstapje. Aldaar blijkt het Formule 1 Grand Prix circus het stadje in zijn greep te hebben: alweer de 75e editie. Een beetje trots op Max Verstappen zoeken en vinden we de Red Bull pitstop bij de haven met de megagrote jachten van de puissant rijke fans en sponsoren. Als een medewerker van Red Bull contact zoekt met Billy vragen we hem wat hij van Max vindt. Gekscherend antwoordt hij dat Billy en Max wel ongeveer even oud zullen zijn. Max zelf krijgen we helaas niet te zien, maar wel zijn brommer. Het is bijzonder om wat mee te krijgen van het motorgeweld dat hier de komende dagen zal losbarsten. Weg van het race-circuit wandelen we nog verwonderd door de winkelstraten van het compacte stadje. Heel chique allemaal met al die banken, dure kleding en snelle auto’s en we wanen ons even in een compleet andere wereld.
Terug op de camping blijken een aantal mieren onze caravan te hebben ontdekt. Geen nood, we zetten wat etherische olie in om ze te verdrijven. Dat blijkt echter niet te helpen als ‘s nachts de mieren over en in het bed lopen en onze nachtrust verstoren. De volgende dag trekken we de hele caravan leeg, maar hoeveel mieren we ook verwijderen, we vinden geen nest. Smeekbedes noch oma’s huismiddeltjes blijken te helpen en ten einde raad vragen we advies aan de campingeigenaar. Hij vermoedt dat de mieren wel eens een nest tussen de wanden van de caravan zouden kunnen hebben en biedt ons een passend gif om mee te spuiten. We zouden het liever geweldloos willen oplossen, maar nemen het gif met enige tegenzin toch aan omdat we geen andere optie lijken te hebben. We denken alle toegangen nu te hebben bewerkt maar de kriebelige, vindingrijke beestjes vinden de volgende dag een nieuwe weg via het gesloten dakluik. Zij lijken ons te vertellen dat het tijd is om weer verder te trekken. We bewerken ook deze toegang en vervolgen onze reis.
Het laatste deel van de reis richting ons WorkAway-adres hakken we in drie delen. We kiezen nog vaak voor de kortere, maar langzamere bergweggetjes. Het is erg rustig op de weg en het ruige landschap om ons heen biedt geregeld een weids panorama. Vijf uur later, slechts 200 kilometer verder, maar miervrij draaien we de pootjes van de caravan voor een paar dagen uit op een camping in een groene vallei in de Hautes-Alpes. Het hemelvaartsweekend wordt door een aantal campinggasten nogal letterlijk genomen als de deltavliegers boven de bergen krioelen en even later naast de camping landen. Op deze zomerzwoele avonden koken we in de buitenlucht op de skottelbraai die bij de inboedel van de caravan inbegrepen zat. Wat een heerlijk vrij gevoel om buiten te leven én te koken!
Als laatste tussenstop strijken we nog even kort neer in de Ardêche. Een perfecte timing omdat we de ouders van Bart nog even kunnen ontmoeten als ze hier ook net zijn aangekomen om hun vakantie door te brengen.
Voor de laatste etappe naar het WorkAway-adres rijden we nu nog iets verder westelijk. Het kriebelt om weer aan de slag te gaan en we zijn benieuwd wat we op deze plek allemaal zullen gaan beleven!
Zo heerlijk om te lezen en hoe jullie het weer hebben. ?
Wat jammer nou, ik had een lange brief geschreven met een reactie op jullie blog, ineens was hij verdwenen………..
Nu maar kort samengevat:
Prachtige wolkenpartij- boeiend reisverslag- leuke foto’s- roept veel herinneringen op- die Italiaanse ijsjes zijn nergens zo lekker als daar-mooie natuurlijke plekjes- jullie hebben zelfs je aangepast- ontmoeting met Bart zijn ouders- kortom weer fantastisch om zoveel leuke informatie te krijgen- blijf genieten en we kijken uit naar de volgende blog.
Heel veel liefs voor alledrie.
Jullie beider tweede zintuig voor leuke plekjes komt hier toch wel uitbundig tevoorschijn. Heerlijk om ook deze ervaringen te mogen mee-genieten!
En die mimiek van Billy met die muilkorf … “Nu ben ik toch écht heel zielig”…
Leuk om de ouders van Bart te zien.
Lieve groet, Ria en Frans
Oh wat blijven jullie genieten!! Heerlijk om te lezen en leuk om mee te kijken via de kleurrijke foto’s. Heel veel reisplezier verder door het mooie Europa! Veel liefs, Eline
Goede Morgen . na jullie mooie belevenissen , Giro D’Ïtalie en Straatcircuit Monaco ,zal wel een andere indruk achterlaten dan helaas veel te volle Venetie de campings waar jullie verblijven en het mierenverhaal ,natuurazijn in bakje neerzetten schijnt te helpen .Ook genieten op natuurcamping , en het bezoek van Bart zijn ouders,leuk om te zien .Venetie zal zeker wel zijn charmes hebben , Geniet van jullie workaway , fijne tijd , Groet Johan en Tineke
Weer een geweldig verhaal – zeker omdat er een aantal voor Marc en mij bekende plekken tussen zitten. Smakelijk geschreven weer!
Veel liefs,
Marjolein
Wat heerlijk! Lijkt wel echt een vakantie:) Hopelijk zijn de mieren weg, bah!
Geniet en succes bij jullie volgende plek. xx