25. Verder op weg

De zomer is voorbijgevlogen en inmiddels heeft in Nederland de winter zich met hagel en nachtvorst alvast aangekondigd. De vorige blog schreven we midden in juli tijdens het oppassen op het huis en de beestenboel van vriendin Linda. Na nog een midweek eind juli met Bart’s familie vanwege het 50-jarig huwelijksjubileum van zijn ouders zit officieel de tijd er op die we voor het reisjaar gezet hebben. Tijd dus om een plek te zoeken om de balans op te maken. Op onze oproep in de vorige blog voor een verblijfplek met eventueel een klus, krijgen we van vrienden een uitnodiging voor een bouwklus mét kampeerplek. Op steenworpafstand van Deventer staat een schuur-in-opbouw waar de buitenwanden nog aan getimmerd moeten worden. Het is een mooie, landelijke plek en we vinden het op voorhand al erg leuk om weer ergens aan mee te mogen bouwen. Grappig genoeg dus terug bij de stad waar we een jaar geleden de deur achter ons dicht trokken en de wijde wereld in gingen.

We zijn dus fysiek weer ‘terug bij af’ en tegelijkertijd veel verder gekomen. Een jaar zonder inkomen maar wel een stuk rijker door alle ervaringen. Veel kilometers gemaakt om geleidelijk dichter bij onszelf te komen. Toen we besloten om langere tijd op reis te gaan had die keuze meerdere intenties: ons vrij voelen, genieten, het hoofd leegmaken, landen ontdekken, iets nieuws leren én onze eigen weg vinden. Deze intenties hadden we als reisthema’s op papier gezet om te kunnen onderzoeken. Bijvoorbeeld wat is vrijheid eigenlijk en hoe vrij voelt het om even geen baan en geen huis te hebben en van een caravan je thuis te maken?
Verrassend genoeg hadden we in de zoektocht naar vrijheid voor onszelf ook een aantal beperkingen opgelegd. We hadden de reisgebieden vooraf al bepaald, een eindtijd benoemd én bewust werk- en leerervaringen opgenomen in de reis. We knipten het jaar in drie stukken: Scandinavië voor de natuur en de ruimte, India voor de (yoga-)cultuur en tot slot een rondje Europa toewerkend naar de toekomst. Het lijkt er op dat de zogenaamde beperkingen eerder hebben gehólpen ons vrij te voelen dan dat ze ons beknotten. Dankzij het gebrek aan contante roepies in India kwamen we op plekken als de Himalaya, de Malediven en Auroville waar we ons, omringd door natuurschoon, juist vrij konden voelen. En ondanks de beperkingen van een hond mee op reis was Billy niet alleen een fijne, blije reisgenoot maar ook nuttig om ons met beide voeten op de aarde te houden.

De vrijheid die we zochten was dus niet helemaal vrijblijvend. We voelden ons ook verantwoordelijk en waren bovenal nieuwsgierig om iets te leren van deze ervaring, over onszelf en over onze toekomst ná de reis. De sterk veranderende omstandigheden hebben ons veel oefenstof gegeven om te leren zijn met wat er op dat moment is én ons inspiratie gegeven voor de toekomst. In zo’n hele nieuwe, gezamenlijke ruimte kom je jezelf regelmatig tegen en leer je ook elkaar beter kennen (en dan niet beperkt tot alleen de makkelijke kanten). In ons geval eigenlijk een soort Honeymoon-XXL. Zoals Corines tegeltje in de caravan het ook treffend zegt: ‘Reizen is naar jezelf kijken tegen een andere achtergrond’. Wij zouden hier inmiddels aan toe willen voegen: ‘en je vooral proberen te blijven verwonderen’. Soms confronterend of ongemakkelijk en de pogingen om dan vooral jezelf te aanvaarden zoals je bent, zijn lang niet allemaal succesvol.

Enfin, terug in Deventer bleek de schuur een héle grote schuur te zijn! We klussen er bijna dagelijks aan en genieten daarnaast van het buitenleven en het gezellig samenzijn met onze vrienden. Uiteindelijk gaat pas na 3 weken klussen de laatste schroef in de wand en kan de schuur in gebruik worden genomen. Tijd voor ons om weer verder te trekken en we rijden nog voor een paar weken Duitsland in om het gevoel van reizen en in-beweging-zijn weer op te pakken. We genieten ook van de overvloed van de zomer met haar mooie bloemen én plukken regelmatig ons fruit vers uit de boom.
We zouden het leven in caravan Wilhelmina best willen volhouden, maar onze caravan is niet geschikt voor de winter of we zouden de trekvogels achterna moeten gaan. We kunnen natuurlijk ook de caravan inruilen voor een winterbestendig exemplaar of toch ergens een vaste plek gaan vinden? De keuze valt uiteindelijk op het zoeken naar een overwinterplek in Nederland, zonder onze status als ‘nomade / wereldburger’ op te geven. Dus gaan we terug de grens over om ons in Oost-Nederland te oriënteren op wat er zoal beschikbaar is als tijdelijk verblijf. Op de diverse campings onderweg heerst veelal rust nu het zomerseizoen weer voorbij is. We bezoeken vooral recreatieparken in verschillende regio’s op zoek naar die ene plek. Tussendoor vieren we onze verjaardagen (samen 88) en brengen we nog wat blije kraambezoeken, maar we gaan ook naar een verdrietige condoleance. Je realiseert je vooral als de wereld even stil staat dat het leven gevierd moet worden.

Ondertussen hebben we nog geen succes met de zoektocht, is het al volop herfst en wordt ons geduld flink op de proef gesteld. Als we op een ochtend de voortent instappen blijken honderden lieveheersbeestjes besloten te hebben om bij óns te overwinteren. In allerlei hoeken zitten ze bij elkaar op een kluitje. We googlen de spirituele betekenis en die blijkt te staan voor vertrouwen en geluk. Dat klinkt hoopgevend, maar we staan nog steeds met lege handen en overwegen al andere overwinteropties voor onszelf. Twee dagen later lijkt de boodschap van de lieveheersbeestjes dan toch uit te komen en komt er een gezellige stacaravan in Noord-Oost Brabant in beeld! We vallen voor de charme van dit houten huisje aan de rand van een recreatiepark. Op de veranda achter de druiventrossen wanen we ons in de laatste nazomerse zonnestralen nog bijna in Frankrijk en binnen staat de houtkachel zich al te verheugen op koude winteravonden. Het is een mooie en fijne plek om ons campingleven nog een beetje vast te kunnen houden.

Om ons dit plekje eigen te maken halen we onze spullen uit de opslag. De hoeveelheid overvalt ons, ondanks het feit dat we een jaar geleden al van veel materie in Deventer afscheid hadden genomen. Het nomadenleven liet ons vooral ook zien met hoe weinig spullen je prima kunt leven. Het aantal dingen dat we in eerste instantie weleens misten (ai, dat zit in de opslag…) was maar zeer beperkt en daarbij word je al gauw creatief uitgedaagd. Veel middelen blijken al gauw functioneler dan waarvoor ze in eerste instantie gemaakt zijn en anders biedt de natuur nog hulpmiddelen als stenen en stokken.
Het huisje is ook maar krap 45 m2, dus worden we ook hierdoor geholpen keuzes te maken en zoeken we voor de rest van de spullen een nieuwe eigenaar via Marktplaats.
Nu we weer in een vast huisje wonen, missen we het buitenleven en haar eenvoud wel een beetje. Toch is het ook fijn om een grotere binnenruimte te hebben nu de dagen weer korter en kouder worden. Het heeft daarbij ook wel wat oers om met een ouderwetse kachel het huisje heerlijk warm te stoken!

Op deze plek gaan we ons in de komende tijd verder voorbereiden op onze toekomstdroom. De reis heeft ons geïnspireerd om een soort retraitecentrum op te gaan zetten. Een centrum waar mensen rust, ontspanning, yoga, regelmaat en antwoorden kunnen vinden. Locatie? Ergens op de wereld, midden in de natuur. Kleinschalig, low-budget, gastvrij en zingevend. Wie tips heeft of netwerkingangen voor locaties (in binnen- of buitenland), laat het ons vooral weten!